اگر اکنون میتوانستی مرا ببینی
يك روز صبح جمعه در ماه ژوئن بود كه من با لوك دوست صميمي شدم. ساعت دقيقاً نه و پانزده دقيقه صبح بود و از آنجايي كه همان موقع به ساعتم نگاه كردم، از اين بابت مطمئنم. نميدانم چرا اين كار را كردم چون هيچ قرار ملاقاتي با هيچكسي نداشتم. اما من معتقدم براي هر چيزي دليلي وجود دارد و شايد آن لحظه من ساعتم را نگاه كردم چون ميخواستم داستانم را دقيق بگويم. جزئيات در داستانگويي مهم هستند، اينطور نيست؟ آن روز صبح، من خوشحال بودم كه لوك را ملاقات كردم چون بعد از اينكه مجبور شدم دوست قديميام "بري[1]" را ترك كنم، كمي ناراحت بودم. او ديگر نميتوانست مرا ببيند. اما اين واقعاً مسئلهاي نيست چون اينطوري او خوشحالتر است و فكر ميكنم اين چيزي است كه اهميت دارد. ترك دوستان بخشي از شغل من است. اگر چه بخش خوشايند شغل من نيست اما چون من معتقدم در هر چيز بايد جنبههاي مثبتي پيدا كرد بنابراين فكر ميكنم اگر مجبور نبودم دوستان خوبم را ترك كنم نميتوانستم دوستان جديدي پيدا كنم، و دوست پيدا كردن بخش مورد علاقه كار من است و احتمالاً به همين دليل اين كار را به من پيشنهاد كردند. تا چند دقيقه ديگر به اين كه شغل من چيست هم ميرسيم، اما من اول ميخواهم در مورد صبحي كه با دوست خوبم لوك آشنا شدم صحبت كنم. من در باغ مقابل خانه "بري" را بستم و به راه افتادم و بدون هيچ دليلي اول به چپ پيچيدم و بعد هم به راست، دوباره به چپ و بعد براي مدتي مستقيم رفتم و دوباره به راست پيچيدم و در كنار خياباني با خانههاي سازماني به نام فوشيالين[2] ايستادم. احتمالاً نام اين خيابان به خاطر گلهاي گوشوارهاي بود كه در تمام محل روئيده بود. اين گلها در اينجا به صورت وحشي ميرويند، ببخشيد منظورم از اينجا شهري به نام "بيل ناكرويث[3]" در استان "كري[4]" در ايرلند است. بيل ناكرويث در انگليس به نام هارتز تاون[5] معروف است. اما ترجمه دقيق از زبان ايرلندي به معني شهر قلبهاست كه من فكر ميكنم خيلي بهتر است. خوشحال بودم كه دوباره از اينجا سردرآوردم، در آغاز كارم، چند تا كار اينجا انجام داده بودم اما سالها بود كه ديگر به اينجا برنگشته بودم. شغل من مرا به همهجاي كشور ميبرد و بعضي اوقات وقتي دوستانم براي تعطيلات به خارج از كشور ميروند حتي مرا هم ميبرند و در آنجاست كه متوجه ميشوي مهم نيست در كجا هستي اما هميشه به يك دوست خوب نياز داري.
شاید بپسندید
