ابریشم

اين رمان نيست. حتي حکايت هم نيست. يک قصه است. قصه با مردي که دنيا را درنورديد‌ و‌با يک درياچه که معلوم نيست چرا آن‌جاست آغاز مي‌شود، و در يک روز پر باد پايان مي‌پذيرد. شايد بشود گفت که يک قصه‌ي عشق است. ولي اگر فقط همين بود به زحمت تعريفش نمي‌ارزيد. در اين قصه تمنا و رنج هم هست. از آن‌گونه که خوب مي‌شناسيم، ولي هيچ‌گاه واژه‌ي درستي براي بيانش نمي‌يابيم. و به هر حال اين واژه «عشق» نيست. همه‌ي قصه‌ها موسيقي خودشان را دارند. اين يکي موسيقي‌اش سفيد است. مهم است که اين را بگويم، زيرا موسيقي سفيد موسيقي غريبي است، آدم را گاهي زير و رو مي‌کند; آهسته نواخته مي‌شود و بايد آرام با آن رقصيد. چيز ديگري براي گفتن نيست. شايد بايد خاطر نشان کرد که اين قصه در قرن نوزدهم اتفاق مي‌افتد; فقط براي اين‌که کسي در آن منتظر هواپيما، ماشين لباسشويي و روانکاو نباشد. از اين چيزها خبري نيست. شايد باري ديگر الساندرو باريکو