مجموعه آثار احمد شاملو (دفتر یکم)

دوردست امیدی نمی آموخت. دانستم که بشارتی نیست این بی کرانه زندانی چندان عظیم بود که روح از شرم ناتوانی در اشک پنهان می شد.

سکوت سرشار از ناگفته هاست.

قناری گفت کره‌ی ما .کره‌ی قفس‌ها با میله‌های زرین و چینه‌دانِ چینی ماهی سرخِ سفره‌ی هفت‌سین‌اش به محیطی تعبیر کرد که هر بهار .متبلور می‌شود کرکس گفت سیاره‌ی من سیاره‌ی بی‌همتایی که در آن مرگ .مائده می‌آفریند کوسه گفت زمین .سفره‌ی برکت‌خیزِ اقیانوس‌ها انسان سخنی نگفت تنها او بود که جامه به تن داشت .و آستینش از اشک تَر بود