هنگامی که نیچه گریست

در وين سده نوزدهم، داستاني از عشق، سرنوشت و اراده در ميان خردگراياني شکل مي گيرد که تصويري از آن دوران ارائه ميدهد. يوزف بروئر، يکي از بنيانگذاران مکتب تحليل رواني، در اوج دوران زندگي بسر ميبرد. فريدريش نيچه، يکي از بزرگترين فيلسوفان اروپا در آستانه خودکشي ناشي از افسردگي قرار دارد و قادر به درمان سردردهاي شديد و ساير بيماريهايش نيست. هنگامي که بروئر مي پذيرد نيچه را با کاربرد تجربي «گفتگودرماني» زير نظر بگيرد، هرگز انتظار ندارد که بيمار نيز در نشستهاي برگزار شده به دنبال آرامش باشد و... اروين دي يالوم در «هنگامي که نيچه گريست»، «واقعيت و تخيل» و «محيط و تطبيق» را درهم مي آميزد تا ماجرايي ماندگار را در مورد نيروي رهايي بخش رفاقت، آشکار سازد. («هنگامي که نيچه گريست» بهترين داستانسرايي در مورد انديشه هاي متفکري بزرگ پس از فرويد است)