محله گم شده

بي‌حرکت، با چشمان باز، کم‌کم از لاک ضخيم نويسنده‌ي انگليسي که بيست سال بود زيرش پنهان شده بودم، بيرون مي‌آمدم. جم نخوردن. انتظار براي آن‌که فرود از وراي زمان پايان پذيرد، انگار با چتر نجات بيرون پريده باشي. پا سفت‌کردنِ دوباره روي پاريس سابق. ديدار از ويرانه‌ها و تلاش براي کشف ردي از خود ميان آنها. تلاش براي جواب‌دادن به همه‌ي سئوال‌هايي که معلق مانده بودند. (از متن کتاب) شخصيت‌هاي موديانو هميشه ناآرام هستند و هيچ‌وقت احساس آرامش نمي‌کنند. آنها درباره‌ي هيچ‌ چيز اطمينان ندارند؛ نه درباره‌ي رگ ‌و ريشه‌ي خود، نه سرگذشت خود، نه حافظه‌ي خود، نه زندگي‌يي که از سَر مي‌گذرانند و نه احساسات‌شان. فقط سعي مي‌کنند تا آن‌جا که مي‌توانند زنده بمانند. آدم‌هايي هستند متعلق به گذشته؛ ديگر وجود ندارند، يا اين‌که تقريباً ديگر وجود ندارند، اشباحي شناور در زمان حال که فقط به واسطه‌ي روزگاري که از سَر گذرانده‌اند زنده‌اند و همواره در کمين چيزي هستند که بتواند آنها را دوباره به دوره‌يي ناپديدشده وصل کند. (از مقدمه‌ي کتاب)