درجه صفر نوشتار

می‌دانیم که زبان پیکره‌ای است از دستور عمل‌ها و عادت‌های مشترک میان همۀ نویسندگان یک دوران. به این معنا که زبان مانند طبیعتی از میان گفتار نویسنده گذر می‌کند، بی آنکه هیچ فرمی به آن ببخشد یا تغذیه‌اش کند. زبان مانند دایره‌ای تجریدی از حقایق است که خارج از آن تنها چگالش یک کلام فردی آغاز به استقرار می‌کند.