یک هفته سرنوشت ساز

بي اختيار گفتم: «من فقط مي خواهم موفق باشم.» اين کلمات را از هجوم احساس، به سختي ادا کردم: «من از يکنواختي و بي پولي از اينکه نميتوانم به زن و فرزندانم آنچه را نياز دارند بدهم، خسته و دلزده ام.. دلم مي خواهد بتوانم بچه ها را به «ديزني ورلد» ببرم و به جاهاي ديدني اين سرزمين مثل گراند کانيون. مي خواهم آزاد باشم. «من وقت مي خواهم که ندارم. وقت... خلاقيت... کنترل... و بله، مي خواهم که يک پيشتاز باشم؛ يک نوآور. من دوست داشتم آنگونه باشم. در آن دوران خوشبخت بودم.» بلافاصله پرسيد: «اما؟» گفتم: «اما نمي دانم چطور؟» مطمئنم که اگر ادامه مي دادم به گريه مي افتادم؛ نزديک بود بزنم زير گريه. «من تمام آن حرفهاي مربوط به مثبت انديشي را هزاران بار شنيده ام. براي من کار نميکند. بازاريابي شبکه اي براي من کار نمي کند. شايد هم من به دردش نمي خورم. چيزي توي اين مايه ها. مي بينم که بقيه کار مي کنند. خيلي از مردم. پس مي دانم مي شود انجامش داد. مي دانم که آنها باهوشتر و بهتر از من نيستند و بيشتر از من هم کار نمي کنند. موضوع فقط اين است که به نظر نمي رسد بتوانم کاري در اين زمينه بکنم. سعي ام را مي کنم. واقعا سعي مي کنم. تلفن ها را ميزنم... فهرست اسامي را مطالعه و اداره مي کنم، اما باز هم کار نمي کند.» سپس به او نگاه کردم. پرسيدم: «آخر من چه مشکلي دارم که اوضاع اينطور مي شود؟» سرش را به عقب تکيه داد و به سقف خيره شد. شانه هايش را بالا و سپس پايين داد، نفسي عميق کشيد و سپس چشمهايش را به من دوخت. «نگاه کن، دوست داري در مورد اين که با اين کسب و کار چه کني. راهنماي ات کنم؟» با صدايي که توجه همه را در رستوران به خود جلب کرد فرياد زدم: «شوخي مي کني؟» گفت: «خوب، فردا شروع خواهيم کرد. مي خواهم کاري انجام بدهي...»