کلیله و دمنه (شومیز)

کليله و دمنه را چند تن از بزرگان به نثر فارسي درآورده اند. نامدارترين شان کار ابوالمعالي نصرالله بن عبدالحميد (نصرالله منشي) است. اين ترجمه در نيمه نخست سده شش ام هجري براي بهرام شاه غزنوي فراهم شد که ترجمه اي امين قلمداد نمي شود. خواندن اش براي فارسي زبانان امروز بسي دشوار مي نمايد و به عنوان يکي از متون فارسي در آن دوره شايسته بررسي است نه به عنوان ترجمه اي از کليله و دمنه. اما در برگردان پيش رو: 1. ويراسته ي منفلوطي مرجع بوده که متني روا در سرزمين هاي عربي و کتاب درسي دانشگاهي درين کشورها است، و با همکاري حسن طباره بر پايه نسخه سيلوستر دو ساسي و چاپهاي مصر و بيروت فراهم آمده. 2. مقدمه علي بن شاه فارسي را دارد که در ترجمه هاي ابوالمعالي و بخاري نيامده است. 3. من به متن پهلوي بر زويه ي طبيب که به وسيله روزبه دادويه (ابن مقفع) به عربي برگردانده شده است، نه چيزي افزوده ام و نه چيزي از آن کاسته ام. 4. کوشيده ام که جامه ي زيباي فارسي امروز را بر تن متن بپوشانم. برگرفته از درآمد کتاب.