اصیل آباد

خيلي سالي نمي گذرد. شايد هنوز بشود با انگشت شمرد و گفت چند سال. خلاصه، چندي پيش، کنار يک رودخانه بزرگ و پر آب، توي يک دشت حاصلخيز و خوش آب و هوا، دهي بود. يک ده بزرگ و آباد، به نام «اصيل آباد». اصيل آباد بين روستاهاي دور و برش، از هر لحاظ، نمونه بود: گاوها و گوسفندها و بقيه چارپايان ده، چاق و چله و سالم، بچه ها خوشحال و بانشاط، مردها قوي و کاري. و زنها سالم و زرنگ و شاداب. خانه ها محکم و مرتب، کوچه ها تميز و روبه راه. اجاقها و تنورها هميشه روشن. همه شاد، همه راضي...