سه کتاب

براي شناخت آثار احمد محمود، بايد از نخستين مجموعه داستان کوتاه او يعني «مول» که درس ال 1338 چاپ شد، آغاز کرد. مجموعه اي که حضور او را در مقام نويسنده اي جستجوگر و قدرتمند اعلام داشت. داستانهاي «مول» و بيشتر داستانهاي مجموعه هاي «دريا هنوز آرام است» (1339) و «بيهودگي» (1341) سرشار از مشاهدات دقيق درباره کار و زندگي مردم عادي است. در واقع مي توان گفت گستره قصه هاي او سرزمين عطش ناک جنوب و زندگاني ساده اما پررنج مردم آن ديار است. اين داستانها غالبا کوتاه هستند و گفتگوي دروني در آنها غلبه دارد و با ايجاز نوشته شده اند که واقعيت هاي اجتماعي را بيان مي کنند، به ويژه شرح زندگي مردم فرودست جامعه را که رنج مي برند، کار مي کنند و پناهگاهي ندارند، با اين همه چرخ زندگي اجتماعي را صبورانه پيش مي برند. بي شک لقب داستان سراي جنوب ايران بيشتر برازنده احمد محمود است که بدون گرايش به فوت و فن داستاني مدرنيسم، واقعيت خشن زندگاني مردم جنوب ايران را در افق تاريخي نشان مي دهد.