دموکراسی و انقلاب

انتشارات نگاه منتشر کرد:
علي رغم اين كه مردم آمريكا در اكثر مناطق پذيراى هر نوآورى هستند به لحاظ ديدگاه‌هاى سياسى‌شان بسيار محافظه‌كاراند. ساختار حكومتى ايالات متحده از هر ملت صنعتى شده‌ى عمده كهن‌تر است. با اين همه آمريكايى‌ها ترغيب مى‌شوند كه بنيادهاى قانونى جمهورى در اواخر سده‌ى هژدهم را با برخى حقوق انباشته شده و بازنگرى‌هاى گاه‌به‌گاه در آن، يك معيار عام حكومت قابل قبول معرفى كنند.
آنان در اين انديشه اشتباه مى‌كنند كه نظام‌شان در اوج دستاورد سياسى قرار دارد و آينده نمى‌تواند بهتر از آن بياورد. دموكراسى چيز خوبى است؛ دموكراسىِ بيشتر باز هم بهتر است. با اين همه از رسيدن دموكراسى به كامل‌ترين آن در ايالات متحده و هر جاى ديگر بسيار فاصله است. در واقع اين شكل حكومت مقدر است كه دستخوش عميق‌ترين دگرگونى در عصر حاضر يعنى گذار از سرمايه‌دارى به سوسياليسم باشد. آمريكائيان به‌منزله‌ى مشاركت‌كننده‌ى در اين فرايند ناگزيرند با اين چشم‌انداز، همچون ساير ملل، خود را سازگار نمايند.
جان ديويي، فيلسوف پراگماتيست امريکايي، هرگز نپذيرفت انقلاب ها جايي قانونمند و ضروري در تکامل جامعه طبقاتي دارند هرچند اين واقعه دو بار در تاريخ امريکا به رهبري تامس جفرسون و آبراهام لينکلن روي داده بود. جفرسون به جيمز مديسون نوشت شورشها، خواه اکنون و بعدها، چيز خوبي است و همان قدر در جهان سياسي ضروري است که طوفان در حوادث طبيعي. در واقع ميان اين دو دموکرات دنيايي اختلاف است. جفرسون سخنگوي دموکراسي انقلابي بود و ديويي، فيلسوف يک دموکراسي ليبرال که از انقلاب نفرت داشت. براي جفرسون شورش ادواري، دست کم هر بيست سال يک بار، ضرورتي پزشکي براي سلامت حکومت بود. جفرسون بيشتر يک مارکسيست به نظر مي رسيد تا يک پيرو ديويي.
فروشگاه اينترنتي 30 بوک