سنگر و قمقمه های خالی

و هو الحي با کمال شعف به اطلاع دوستان و آشنايان مي رساند که بهرام صادقي زنده است. بله، زنده و حي و حاضر، همانطور که بود: بلند و باريک و با چشمهاي مهربان؛ اما زهرخندي بر لب. اصلا شوخي کرده است، با همه ما. مگر از پس 1346 حتي از همان 40، سال چاپ ملکوت، همين کارها را نمي کرد؛ با تو، يا با هرکس؟- پيغام مي گذاشت که: «حتما حتما ببينمت، کار واجبي است.» روز و ساعت و حتي جاي دقيق وعده را هم متذکر شده بود: «همان ميز که سه کنج طرف راست فيروز است.» بعد هم نمي آمد. يک هفته اي هيج جا نمي آمد، گاهي حتي ماهي هيچ کس نمي ديدش. به هرجا هم که سر مي زديم، بي فايده بود. بالاخره روي در جايي پيداش مي شد. مي خنديد. گاهي حتي سر چهارراهي و به ناگهان درنگي مي کرد، چيزي يادش آمده بود، مي گفت: «دو دقيقه همين جا باش، برمي گردم.» از خم کوچه که رد مي شد، باز برمي گشت: «جايي نروي، ها!» نمي آمد، مي دانستيم که نمي آيد، اما مي ايستاديم، آنقدر که به قول خودش در «سراسر حادثه». برگرفته از«يادي از بهرام صادقي» باغ در باغ (مجموعه مقالات) هوشنگ گلشيري