بیمار انگلیسی

سراسر جنگ با بيماران بي شماري سروکار داشت و سعي کرده بود نقش پرستار را براي هرکدام به خوبي ايفا کند. اين يکي رو نجات خواهم داد. مردن او تقصير من نبود. اينها جملاتي بودند که در طي جنگ و جابه جايي از اين منطقه به آن شهر در ذهنش زمزمه مي کرد. از اربينو، آنگياري، مونترچي، و تا فلورانس و کمي دورتر تا ساحل پيزا هر روز اين حرف ها از خاطرش مي گذشت. در بيمارستان پيزا براي اولين بار، بيمار انگليسي را ملاقات کرد. مردي بدون صورت. پوستي پريده به رنگ آبنوس. تمام برگه هاي هويتش در آتش سوخته بود. بر قسمت هايي از صورت و بدن سوخته اش، جوهر مازو ريخته بودند تا سلول هاي حفاظتي پوست قوي تر شود. دور چشم هايش هم لايه اي ضخيم از ويوله دوژانين گذاشته بودند. نشانه اي توي صورتش نبود تا کسي او را بشناسد.