عمویم جمشید خان مردی که باد همواره او را با خود می برد

...جمشيدخان به ياد دارد که تا وقتي در آسمان بوده،کمونيست بوده است ولي همين که روي پشت بام مکانيکي مي افتد،ديگر کمونيست نيست...بادي که جمشيدخان را از جنوب به شمال مي برد کذشته او را از حافظه اش مي زدايد.بعدها هم هر بار که باد او را بر مي دارد با سقوط بر سطح زمين دگرگوني بزرگي در او به وجود مي آيد و توهمي ژرف و ديوانه وار در درونش شکل مي گيرد... با هر سقوطي هم بخشي از خاطراتش فراموش مي شود و بخشي ديگر رنگ مي بازد طوري که گاه احساس مي کنم نوشتن زندگي نامه چنين شخصيت بي حافظه اي کار بيهوده اي است...