عشق سال های غم

تلفن زنگ زد...روي از جا پريد.توي خانه جديدشان بودند و داشتند شام مي خوردند.کلي خرت و پرت و جعبه باز نشده دوروبرشان ريخته بود.روي توي فکر بود که شب مي روند و توي تخت نو و ترو تميزشان مي خوابند و افتتاح اش مي کنند.برگشت به کلارا نگاه کرد.يک لحظه خدا خدا کرد که کلارا جواب ندهدو برود روي پيغام گير.دوست نداشت جلوي کلارا با دوستانش حرف مي زند يک جوري نگاه مي کرد که انگار مي خواهد از همه جيک و پيکشون سر در بياورد...احساس مي کرد هر حرفي ممکن است باعث رنجش کلارا بشود و خب دلش نمي خواست هنوز چيزي نشده اول زندگي شان اذيت اش کند... کلارا بلند شد و تلفن را برداشت و گفت :«بله؟»