همه نام ها

ژوزه ساراماگو يک سال قبل از دريافت جايزه نوبل، يعني در سال 1997 ميلادي رمان «همه نامها» را نوشت. او در اين رمان به توضيح فلسفي مرز ميان مرگ و زندگي مي پردازد؛ مرزي که بسيار نزديک است و ميتوان آن را در بايگاني يک اداره ي ثبت محقر و سنتي ديد. در قسمت جلو يعني قسمت روزمره و روشن آن، مدارک و مشخصات زنده گان و در قسمت عقب و تاريک آن، مدارک و سوابق مرده گان نگه داري مي شود. در اين رمان، ساراماگو از تاريکي و ناشناخته بودن دنياي مرده گان به شکلي نمادين حرف مي زند. کارمند ساده ي اداره ي ثبت که قهرمان اين داستان و همنام با نويسنده کتاب است بايد براي دستيابي به اطلاعاتي در مورد مرده گان با يک ريسمان خود را به نمادي از دنياي زنده گان (همان ميز جناب رييس) ببندد و بعد در تاريکي بايگاني مرده گان گام بگذارد تا در آن قسمت گم نشود. همچنين او نقش اتفاق و تصادف را در زندگي انسانها بسيار بالا مي داند؛ به طوري که يک تصادف ساده مي تواند زندگي انساني را به طور کلي دگرگون کند؛ همان گونه که با خواندن اين رمان خواهيد ديد چه گونه يک کارمند ساده ي اداره ي ثبت با رويداد يک اتفاق ساده متحول شده و مسير زندگي اش تغيير مي يابد...