ریشه های فرزانگی

مردم اين جهان براي زر و نام، خود را بندي غل و زنجير مي کنند، بعد، از جهان غبار و درياي تلخي حرف مي زنند. نمي دانند که: ابرها سفيدند، کوه ها سبز رودها جاري اند، صخره ها بر پاي ايستاده اند، شکوفه ها فرا مي خوانند، پرندگان شادمانه جيک جيک مي کنند. دره پاسخ مي دهد، هيزم شکن ها آواز مي خوانند، اين جهان، وانگهي، غبار نيست؛ دريا، وانگهي، تلخ نيست، فقط اين است که: آنها خودشان غبار و تلخي را در دلهاشان مي گذارند.