ای تاریخ ما را به یاد داشته باش

شاعري نفريني آنکه مي خواهد حرف خودش را بزند با خودش بيگانه مي ماند. همه آنهايي که مي خواهند حرف بزنند، با آنهايي که حرفي ندارند بزنند، از در ديگر مي روند. اين، سرنوشت معمولي کسي است که مي خواهد غيرمعمولي باشد. و باديه نشين شاعري بود که از معمول مي گريخت. شاعر خردسال سالهاي سي، که خردي نمي شناخت، و به آنچه در او مي گذشت درشتي مي کرد. با اندوهي گران که هميشه همراه او بود، و بيشتر پرچم غرورش مي شد تا شکننده طبع و، طبيعت و، ميل او. انساني بيگانه، شاعري تنها، عاصي، گريخته در مرگ و در مخدر، مثل همه نفريني هاي تاريخ، (مودي ها): هدايت، رحماني، رمبو، بودلر، وانگوگ، آرتو، فاسبيندر...