نامه به کودکی که هرگز زاده نشد
هميشه اين سؤال وحشتناک را از خود پرسيده‌ام: اگر دوست نداشته باشى به دنيا بيايى، چه؟ اگر روزى بر سرم فرياد بکشى و بگويى: «چه کسى از تو خواسته بود که مرا به اين دنيا بياورى؟ چرا مرا به دنيا آوردى؟ چرا؟» به گزارش خبرآنلاين، «نامه به کودکي که هرگز زاده نشد» نوشته اوريانا فالاچي با ترجمه عباس زارعي از سوي انتشارات آموت روانه بازار کتاب شد. داستان اين کتاب بدين شرح است که زني ناخواسته باردار مي شود و با وجود عدم همراهي پدر بچه، تصميم مي گيرد به تنهايي فرزندش را حفظ کرده و به دنيا بياورد؛ اما در اين مسير با ترديدها و مشکلات فراواني دست به گريبان مي شود: از طعنه هاي اطرفيان و فشارهاي رواني و اجتماعي گرفته تا مشکلاتي که براي سلامتي و وضعيت شغلي او به وجود مي آيد تا... اين رمان در قالب نامه اي از يک زن جوان به جنيني که در رحم دارد، نگاشته شده و کشمکشهاي دروني يک زن را براي انتخاب بين حرفه اي که به آن علاقه دارد و يک بارداري ناخواسته به تصوير مي کشد. همچنين از فلسفه وجود، تبعيضهاي جنسيتي، دغدغه هاي زنان و بي عدالتي هاي جامعه سخن مي گويد و مفاهيمي چون عشق و آزادي را به چالش مي کشد. نويسنده اين رمان، اوريانا فالاچي، در سال 1929 در شهر فلورانس ايتاليا به دنيا آمد. او در دوران جنگ جهاني دوم به عنوان يک چريک ضد فاشيسم فعاليت ميکرد. مصاحبه هاي مفصل او با سران سياسي جهان، او را به چهره اي برجسته در حرفه اش بدل کرده بود. فالاچي در طول فعاليتهاي سياسي و ادبي خود موفق به دريافت جوايز بسياري از جمله جايزه «آني تيلور» مرکز مطالعات فرهنگ عامه نيويورک و نامزدي جايزه نوبل ادبيات شد. فروش اين کتاب به بيش از چهار ميليون نسخه در جهان بالغ شده است. از ديگر آثار اوريانا فالاچي ميتوان به «زندگي، جنگ و ديگر هيچ»، «جنس ضعيف»، «اگر خورشيد بميرد»، «يک مرد» و... اشاره کرد. فالاچي در پانزدهم سپتامبر سال 2006، در اثر ابتلا به سرطان چشم از جهان فروبست. از عباس زارعي، مترجم اين رمان پيش از اين سه کتاب ديگر در نشر آموت منتشر شده است: زندگي اسرارآميز (سو مانک کيد)، جاناتان مرغ دريايي (ريچارد باخ) و مزرعه حيوانات (جورج اورول). کتاب «نامه به کودکي که هرگز زاده نشد» در 128 صفحه و به قيمت 7000 تومان توسط «نشر آموت» منتشرشده است. در بخشي از داستان مي خوانيم: ديشب متوجه شدم كه وجود دارى: قطره‌اى از زندگى كه از نيستى گريخته است. دراز كشيده بودم، چشمانم در تاريكى باز بود و ناگهان مطمئن شدم كه تو آنجايى. تو وجود دارى. گويى تيرى بر جسمم نشسته بود. قلبم از حركت باز ايستاد و وقتى دوباره به تپش در آمد، حس كردم در چاه عميقى از ترديد و وحشت فرو افتاده‌ام. اكنون مغلوب ترسى شده‌ام كه در افكار و جسم و جانم رسوخ كرده است. در آن گم شده‌ام. اين ترس، ترس از ديگران نيست. ديگران برايم مهم نيستند. ترس از خدا نيست؛ ترس از درد نيست؛ زيرا هراسى از درد ندارم. ترس از توست، از سرنوشتى كه تو را به من پيوند داد. هرگز مشتاق خوشامدگويى به تو نبودم؛ هرچند مى‌دانستم ممكن است روزى به وجود آيى. مدت‌هاست منتظر آمدنت هستم. با اين وجود، هميشه اين سؤال وحشتناك را از خود پرسيده‌ام: اگر دوست نداشته باشى به دنيا بيايى، چه؟ اگر روزى بر سرم فرياد بكشى و بگويى: «چه كسى از تو خواسته بود كه مرا به اين دنيا بياورى؟ چرا مرا به دنيا آوردى؟ چرا؟» زندگى يعنى تلاش بى‌پايان، فرزند. زندگى جنگى است كه هر روز از نو آغاز مى‌شود و لحظات شادش آن‌قدر اندك‌اند كه ناچارى بهايى گزاف بابتش بپردازى. از كجا معلوم كه به دنيا آوردنت بهتر باشد؟ از كجا بدانم كه نمى‌خواهى به سكوت باز گردى؟ تو كه قادر به حرف‌زدن نيستى؛ تو تنها از چند سلول تشكيل شده‌اى كه تازه پا به عرصه وجود نهاده‌اند. شايد حتى نتوان گفت كه داراى «زندگى» هستى، صرفآ احتمالى از زندگى. كاش با نشانه‌اى كوچك به من مى‌فهماندى كه دوست دارى به اين دنيا بيايى يا نه. مادرم مدعى است من نشانه‌اى به او نماياندم و به همين دليل مرا به دنيا آورد. مى‌بينى، مادرم مرا نمى‌خواست. آغاز هستى من مصادف بود با لحظه بى‌توجهى ديگران. مادرم كه اميد داشت من به دنيا نيايم، هرشب دارويى در يك ليوان آب حل مى‌كرد و مى‌خورد. تا اينكه شبى در شكم او حركت كردم و لگدى زدم تا به مادرم بفهمانم كه نمى‌خواهم مرا از بين ببرد. او ليوان را تا لب‌هايش بالا آورده بود و مى‌خواست آب پر از دارو را بنوشد كه من علامت دادم. بنابراين مادرم محتويات ليوان را بيرون ريخت. چند ماه بعد، من پيروزمندانه زير نور آفتاب لم داده بودم. نمى‌دانم كه اين اتفاق خوب بود يا بد: وقتى خوشحالم، فكر مى‌كنم خوب بوده است و وقتى ناراحتم، فكر مى‌كنم اتفاق بدى بوده است. اما در زمان ناراحتى و بدبختى هم افسوس به دنيا نيامدن را نمى‌خورم؛ زيرا هيچ‌چيز بدتر از نيستى نيست. بگذار دوباره بگويم: من از درد نمى‌ترسم. ما با درد به دنيا مى‌آييم. درد با ما رشد مى‌كند، به آن عادت مى‌كنيم، همانطور كه به داشتن دست و پاهايمان عادت كرده‌ايم. راستش حتى از مردن هم نمى‌ترسم، مردن به اين معنى است كه دست‌كم زمانى به دنيا آمده و از نيستى گريخته‌اى. آنچه واقعآ مرا به وحشت مى‌اندازد، نيستى است، نه هستى. هرگز وجود نداشتن است، حتى به طور اتفاقى، به اشتباه يا در اثر بى‌مبالاتى ديگران. خيلى از زنان از خود مى‌پرسند چرا بايد بچه‌اى به دنيا بياورند تا سرما و گرسنگى بكشد، تحقير شود يا دراثر جنگ يا بيمارى كشته شود. آن‌ها اميد ندارند كه فرزندشان سير شود، گرم شود، به او احترام بگذارند يا تلاش كند به جنگ و بيمارى خاتمه دهد. شايد حق با آن‌ها باشد؛ اما آيا نيستى بر رنج بردن ارجحيت دارد؟ حتى زمانى كه به‌واسطه ناكامى‌ها و رنج‌هايم گريه مى‌كنم، اطمينان دارم رنج‌كشيدن بهتر از نيستى است. زمانى كه اين فكر را به زندگى تعميم مى‌دهم، به مسئله به دنيا آمدن يا به دنيا نيامدن، ذره‌ذره وجودم فرياد مى‌زند كه به دنيا آمدن بهتر از به دنيا نيامدن است. اما آيا مى‌توانم چنين استدلالى را درباره تو هم به كار ببرم؟ آيا اين به آن معنى نيست كه تو را به‌خاطر خودم به دنيا مى‌آورم، نه كس ديگر؟ من هيچ علاقه‌اى ندارم تو را براى خودم به دنيا بياورم؛ چون ابدآ نيازى به تو ندارم. هيچ جوابى براى من نفرستاده‌اى. دريغ از يك علامت. چگونه مى‌توانستى اين كار را بكنى؟ ....
شاید بپسندید
از این نویسنده
از این مترجم
