تاریخ هنر

سر ارنست هانس یوزف گامبریج، مورخ هنر اتریشی الاصل بود که در سال 1909 به دنیا آمد و در سال 2001 از دنیا رفت. او در سال 1936 به انگلستان رفت و در سال 1947 شهروند انگلیسی شد و بیشتر عمر کاری‌اش را در بریتانیا گذراند. گامبریج نویسندۀ بسیاری از آثار تاریخ فرهنگی و تاریخ هنر است. قابل توجه‌ترین کتاب این نویسنده همین کتاب تاریخ هنر است. گامبریج در وین و یک خانوادۀ طبقه متوسط یهودی به دنیا آمد که با موسیقی و هنر انس داشتند. پدرش وکیل و مادرش پیانیست برجسته‌ای بود. رادولف سرکین نوازنده شهیر پیانو دوست نزدیک خانوادگی‌شان بود. بنابراین گامبریج از همان ابتدا با عشق و دانش عمیقی نسبت به موسیقی کلاسیک بزرگ شد و خودش یک نوازندۀ ماهر ویولن سل هم بود. 

او در دانشگاه وین تحصیل کرد و در آن‌جا تاریخ هنر را زیر نظر هانس تیتزه، کارل ماریا سوبودا و یوزف اترزیکوفسکی آموخت. پایان‌نامۀ دکترایش را با کمک فون شلوسر تکمیل کرد. سپس برای کمک به ارنست کریس، که در‌آن زمان نگهبان هنرهای تزئینی یک موزه‌ در اتریش بود دعوت شد. در سال 1936 با الیزه هلر، شاگرد مادرش که خود پیانیست ماهری بود ازدواج کرد. تنها فرزندشان ریچارد گامبریج در سال 1937 به دنیا آمد و هندشناس معروفی شد. ارنست گامبریج اولین کتابش را با نام «تاریخ کوچک جهان» به زبان آلمانی در سال 1936 برای کودکان و نوجوانان منتشر کرد که به سرعت پرفروش شد اما نازی‌ها کتاب را به دلیل صلح‌طلبی زیادش، ممنوع کردند.

در سال 1936 به بریتانیا گریخت تا دستیار پژوهشی موسسۀ واربورگ دانشگاه لندن شود. طی جنگ جهانی دوم برای بی‌بی‌سی کار می‌کرد و برنامه‌های رادیویی آلمان را تحت نظر داشت. هنگامی که در سال 1945 سمفونی هفتم بروکنر که برای مرگ ریچارد واگنر نوشته شده بود از رادیو پخش شد گامبریج فهمید که آدولف هیتلر مُرده است و بلافاصله این خبر را به چرچیل رساند. گامبریج در سال 1945 به موسسۀ واربورگ بازگشت و در آن‌جا ابتدا پژوهشگر ارشد شد و سرانجام در سال 1959 استاد تاریخ سنت کلاسیک و مدیر مؤسسه شد. او در سال 1960 به عضویت آکادمی بریتانیا درآمد و در سال 1972 عنوان شوالیه دریافت کرد. کارش را در دانشگاه لندن و تا زمان مرگش یعنی سال 2001 ادامه داد. از جمله افتخارات دیگرش می‌توان به دریافت جایزۀ گوته در سال 1994 و جایزۀ بالزان برای تاریخ هنر غرب در سال 1985 اشاره کرد.