موسيقي در اين سرزمين، هيچ گاه بي آيين نبوده است آيين، در اينجا به معني مراسم و مناسک ويژه ي اجرا، هم روح باطني اين موسيقي است و هم کالبد ظاهري آن، به تعبير محمدرضا درويشي، آيين، تبديل محتوايي اسطوره اي به عمل است، و گفته اند که اسطوره، صورتي نوعي است که زمان تاريخي و مکان جغرافيايي معيني ندارد. کيفيتي است همه- زماني و همه- مکاني، (کل يوم عاشورا و کل ارض کربلا). عيد صيام و ضيافت الله ما نيز چنين است. روزه داري نه مربوط به دوره تاريخي معيني در تاريخ اسلام است و نه مختص جماعتي خاص از مسلمانان، امري است واجب الاجرا در همه ي زمان و همه مکان، با دستورات دقيق شارع مقدس که حدود و ثغور آن را معين کرده است. اگرچه شهر رمضان المبارک را به عنوان نماد زماني صيام شناخته اند اما روزه داري محدود به اين ماه نيست و آورده اند که پيامبر گرامي اسلام (ص) بارها مي شد که يک روز را روزه مي داشت و روز ديگر را طعام تناول مي فرمود و به همين ترتيب... اما در ايران که کوچکترين جز از اجزاي زندگي مردم با نفايس و ظرايف هنر عجين شده و آميخته بوده است. شهر رمضان المبارک و عيد روزه داران را نيز آئيني شکوهمند و مراسمي دلکش و جذاب پديد آمده، به نوعي که در هيچ اقليم از جهان اسلامي نمي توان مراسمي به اين زيبايي و رنگارنگي پيدا کرد. افسوس که در نيمه دوم قرن حاضر، مجبور به تماشاي هدم و تخريب آخرين جلوه هاي اين آيين هاي پرشکوه هستيم...
شاید بپسندید
