جهنم سوت و کور است

... از جا بلند شد و بدون کلمه اي حرف از اتاق بيرون رفت. نمي دانم چرا، ولي از آن همه سربه راهي دلم سوخت. مي خواستم به دنبالش بروم، با او حرف بزنم... دلم مي خواست پيشش بروم و خودم را در آغوشش بياندازم، درست مثل موقعي که او کوچک بود و بدن لختش را در آغوش من مي انداخت. اما خستگي امانم را بريده بود. از رفتن و خوابيدن تو خبري نبود... در اتاق مي چرخيدي و کشوهاي قفسه ها را بز و بسته مي کردي. به هرحال چشمان من سنگين تر مي شد. به خودم مي گفتم: «بيخودي دلواپسي، فردايي هم هست.» چشمانم بسته شد و خوابم برد. آخرين خواب مادرانه. -از متن کتاب-