مروری بر مطالعات نشانه شناختی سینما

انتشارات سوره مهر منتشر کرد: گفتني است مي توان مطالعات زبان شناختي سينما را به سه دوره کلي تقسيم کرد. نخست دوره اي که سعي مي شد واحدهاي سينما و فيلم را بر مبناي واحدهاي زبان مانند واج، تکواژ، و جمله متناظرسازي کنند؛ متز اوليه را در واقع مي توان در اين مرحله قرار داد. در اين مرحله، براي سينما قائل به «نظام زبان» يا لانگ بودند. پس از اينکه اين نوع متناظرسازي کارساز واقع نشد، سينما را فاقد نظام زبان و فقط واجد قوه ناطقه/ لانگاژ يا به عبارت بهتري، «قوه فيلمي» دانستند. در اينجا، ديگر نيازي به متناظرسازي به شکل اوليه نبود. اما در مرحله سوم، مي توان گفت سعي شد از ديگر رويکردهاي زبان شناختي مانند «دستورزايشي»، «دستورشناختي»، «معني شناسي»، «کاربردشناسي»، «تحليل متن»، «تحليل گفتمان»، و مواردي از اين دست در مطالعات سينما بهره گرفته شود. در واقع، در اين مرحله، شايد در زبان شناسي نيز پا فراتر از واج، واژه، و جمله گذاشته شده و مباحث متن و گفتمان مطرح شده بود. حال سينما نيز داراي زبان خاص خود تصور مي شود، که مي شد در بررسي آن از ابزارهاي زبان شناختي و نشانه شناختي بهره برد. فروشگاه اينترنتي 30بوک