«... نوشتن يک کتاب، مثل بچه به دنيا آوردن است، چيزي است که از وجود شما زاده مي شود. در آرزوي بچه دار شدن، که بعضي اوقات مي تواند زني را به مرز جنون برساند، نيازي مبرم به فراتر رفتن از زندگي وجود دارد؛ نياز به داشتن بچه اي از خود و از مردي که دوست مي داريم. ولي در نوشتن يک کتاب تنها هستيم، تنهاي تنها. سرنوشت کتاب هم با سرنوشت يک کودک متفاوت است. من در زمان جنگ نوزادي را از دست دادم، دکتر به علت نبودن بنزين نتوانست خودش را به من برساند. خاطره وحشتناکي است. حتي به دنيا آمدن فرزند بعدي ام هم نتوانست خاطره آن درد و رنجي را که ماه ها به درازا کشيد، از بين ببرد. چنين بلايي بر سر يکي از کتاب هايم هم آمد، بر سر اميلي ال. به محض انتشار، بعضي از منتقدين به شدت به آن حمله کردند، آن را کشتند! اميلي ال بي شک يکي از کتاب هايي است که من آن را در نهايت هيجان و اضطراب نوشته ام، و در شوقي که مرا مي ترسانيد، از اين که موفق مي شدم آن چيزها را درباره اميلي ال بنويسم. در آن دوران، خيلي بد مي خوابيدم، تقريبا غذا نمي خوردم. فقط يکي از دوستان هر روز به من سر مي زد و دستنوشت ها را مي گرفت و روز بعد تايپ شده تحويلم مي داد. در آن تابستان، گويي من و آن دوست، و کتابي که در حال شکل گرفتن بود، در اين دنيا تنها بوديم.
شاید بپسندید
از این نویسنده
