گربه و ماه (نمایشنامه های برتر جهان)(112)

گداي کور از «مسيحيت» حرف مي زند و گفتار گناهکار- قديس را (همچون دوتايي هاي ديگر مردم- دولت و بنده- ارباب) گفتار قدرت مي داند. قديس تا زماني «قديس» است که گناهکار «گناهکار» باشد. (آنچنان که ارباب تا زماني «ارباب» است که بنده «بنده» باشد.) هرچه گناهکار بيشتر در جايگاه گناهکاري اش فرو برود، قديس نيز محکم تر بر مسند قديسي اش تکيه خواهد زد. قديس علاقه اي به دست شستن گناهکار از گناهانش ندارد، چرا که در آن صورت اوست که جايگاه والايش را از دست خواهد داد. (از موخره ي مترجم)