یک مرد خیلی سازگار نمایشنامه های برتر جهان (116)

از آنجا که هيچ علاقه اي به تئاتر ندارم، حتي يک ذره، خودم هم متعجب ام: روي يک صندلي کوچک گير بيفتيم، بدون اينکه بتوانيم نه چيزي بنوشيم نه چيزي بخوريم. روبه روي صحنه اي که جز بازيگران اجق وجقي که متن ها را يکي پس از ديگري بلغور مي کنند هيچ چيز جالبي براي ديدن ندارد، ناگزير از سکوت، شانه به شانه، دست به دست، آرنج به آرنج، به يکديگر بچسبيم و بوي بغل دستي هايي را که انتخاب نکرده ايم تحمل کنيم. مرسي براي اين شکنجه... چقدر مي توانم اعصاب خودم را در يک تئاتر خرد کنم! براي شما اينگونه نيست؟