تقدیر را ترانه کن

نزديک پارسا که رسيد ايستاد، قامت مردي را برانداز کرد که احساس مي کرد ديگر نمي شناسدش! زبانش بند آمده بود، دلش پر مي کشيد براي اينکه مثل سابق او را صدا بزند، صدايش را بشنود، چون کودکي خودش را در آغوش او جا دهد. اما هرچه کرد نه دستش پيش مي رفت که او را لمس کند و نه ياراي تکلم داشت. بي اختيار جام چشمانش از اشک لبريز شد. پارسا هم که حالا به خوبي حتي صداي نفس هاي او را مي شنيد دل دل مي کرد که پرديس چيزي بگويد و صدايش در فضا بپيچد، او را صدا بزند با هر لحني که باشد! فقط تنها خواسته پارسا اين بود که پرديس دوباره او را به نام بخواند! اما هرچه صبر کرد صدايي از معشوق کوچکش نشنيد. طاقتش طاق شد و خودش به حرف آمد...