کتاب حاضر بر مبناي دو رويکرد و در دو بخش شکل يافته است. در بخش اول، با اتخاذ رويکردي کل نگرانه، که بر سيماي عمومي برخي شاعران، بن مايه هاي فکري، کنش هاي اجتماعي و مرور کلي آثار آنان مبتني است، خطوطي از چهره ژاله اصفهان، منوچهر آتشي، فروغ فرخزاد، و چند تن ديگر رسم شده که تا حال کمتر در ديد علاقه مندان بوده است. در بخش دوم، با اتخاذ رويکردي جزأ نگر، برخي از شهره ترين قطعات شعر نو فارسي در قرائتي تنگاتنگ نقد شده اند. نويسنده با کنار هم نهادن اين نقدها روشي را در نقد شعر نو پي گرفته است که پايه هاي آن بر چيزي جز خود متن و ساز و کار داخلي آن استوار نيست. سروده هايي از نيما، شاملو، اخوان ثالث و... نويسنده مي کوشد از همکناري اين رويکردها در کتابي واحد به اين نتيجه برسد که فرايند تکويني نقد ادبي در شعر نو فارسي، بايد از امتزاج و همزيستي هر دو رويکرد تغذيه شود. براي تکامل اين گونه از دانش ادبي در ايران، هر دو را بايد ديد: هم شاعر، و هم شعر.
شاید بپسندید
