قصه های صمد بهرنگی

انتشارات نگاه منتشر کرد:
«مثل قارچ زاده نشدم بي پدر و مادر، اما مثل قارچ نمو کردم، هرجا نمي بود به خود کشيدم و شدم معلم روستاهاي آذربايجان، پدرم مي گويد اگر ايران را بين ايرانيان قسمت کنند، از اين بيشتر سهم تو نمي شود.» اين سخن صمد است، معلم کودکان، قصه نويس بچه ها، انساني که غمخوار کودکان برهنه پا بود و دغدغه اش آموختن به آنها و بالنده تر کردنشان، صمد دير نپائيد، جوان بود که ارس همان رودخانه اي که به آن عشق مي ورزيد. جانش را ستاند و دغدغه هايش ماند براي مازماندگان. اما دريغا که کسي همانند صمد بهرنگي نه آمد و نه شد.
صمد بهرنگي (2 تير 1318ــ 9 شهريور 1347)، معروف به بهرنگ، داستان‌ نويس، محقق، مترجم، و شاعر ايراني بود. معروف‌ترين اثر او داستان «ماهي سياه کوچولو» است. بهرنگي در 1339نخستين داستان منتشر شده‌اش را با عنوان «عادت» نوشت. که با «تلخون» در سال 1340، «بي‌نام» در 1342، و داستان‌هاي ديگر ادامه يافت. او ترجمه‌هايي نيز از انگليسي و ترکي استانبولي به فارسي و از فارسي به ترکي آذربايجاني (از جمله ترجمه شعرهايي از «مهدي اخوان ثالث»، «احمد شاملو»، «فروغ فرخزاد»، و «نيما يوشيج») انجام داد. تحقيقاتي نيز در جمع‌آوري فولکلور آذربايجان و نيز در مسائل تربيتي از ايشان منتشر شده‌، برخي از آثار «صمد بهرنگي» با نام مستعار چاپ شده‌ است. از جمله نامهاي مستعار ايشان مي‌توان به: «ص. قارانقوش»، «چنگيز مرآتي»، «صاد»، «داريوش نواب‌مراغي»، «بهرنگ»، «بابک بهرامي»، «ص. آدام»، و «آدي باتميش» اشاره کرد. صمد در سال 1318 در محله چرنداب شهر تبريز به دنيا آمد. پدرش زهتاب بود. پس از تحصيلات ابتدايي و دبيرستان، در مهر 1334 به دانشسراي مقدماتي پسران تبريز رفت، که در خرداد 1336 از آنجا فارغ‌التحصيل شد. از مهر همان سال آموزگار بود، و تا پايان عمر در «آذرشهر»، «ممقان»، «قاضي جهان»، «گوگان»، و «آخي جهان» در استان آذربايجان شرقي، تدريس کرد. در مهر 1337 براي ادامه تحصيل در رشته زبان و ادبيات انگليسي، به دوره ي شبانه «دانشکده ادبيات دانشگاه تبريز» رفت، و هم‌زمان با آموزگاري، تحصيلش را تا خرداد 1341 و دريافت گواهي‌نامه پايان تحصيلات ادامه داد. وي در کتاب «کندوکاو در مسائل تربيتي ايران» کلمات عربي به عاريت گرفته شده از عربي را، بخش بزرگي از اشتراک زبان‌هاي رايج ايراني از جمله ترکي آذري با فارسي دانسته‌است
مثل قارچ زاده نشدم بي‌پدر و مادر، اما مثل قارچ نمو کردم، هر جا نَمي ‌بود به خود کشيدم و شدم معلم روستاهاي آذربايجان،پدرم مي‌گويد اگر ايران را بين ايرانيان قسمت کنند، از
اين بيشتر سهم تو نمي‌شود .” اين سخن صمد است، معلم کودکان، قصه نويس بچه‌ها، انساني که غمخوار کودکان برهنه پا بود و دغدغه‌اش آموختن به آنها و بالنده‌تر کردنشان، صمد دير نپائيد، جوان بود که ارس همان رودخانه‌اي که به آن عشق مي‌ورزيد، جانش را ستاند و دغدغه‌هايش ماند براي بازماندگان . اما دريغا که کسي همانند صمد بهرنگي نه آمد و نه شد.
فروشگاه اينترنتي 30بوک