چه گونه رابطه اي ميان شکل هستي اجتماعي انسان،ارتباط با خويشتن ومفهوم((ديگري))وجود دارد؛شکل حضور انسان در جهان ازمجراي کدام دستگاه شناخت شناسانه تنظيم وبه او منتقل مي شود؟وقتي ازکلمه ي من استفاده مي کنيم دقيقا چه تصوري از اين واژه در ذهن مي پرورانيم،در واقع،محدوده اي که براي اشاره کردن،معرفي ونشان دادن آن از واژه ي ((من))استفاده مي شود.به چه محدوده ي شناخت شناسانه اي اشاره دارد؟اين محدوده تحت چه فرآيندي معين مي شود،مکانيسم هاي غيريت سازي در فرد،چه رابطه اي با شکل گيري فهمش از بخشي از جهان به عنوان((خود))دارند؟چه قوانين با قواعدي به شکل رابطه ي اين محدوده با ديگران نظارت مي کنند؟چه نيتي در پس تلاش انسان ها براي ايجاد تمايز درميان خودشان با ديگري وجود دارد؟ودر نهايت اين سوال اساسي که تحت چه نيرويي((خود))هاي تمايز يافته ي بشري-چه در سطح اجتماعي ودر قالب گروه هايي از افراد،چه در سطح فردي ودر قالب هويت هاي مجزاي فردي-تلاش مي کنند تا ويژگي ئهاي تمايز يافته ي خود را به ديگرا ن معرفي کنند؛تا مورد شناسايي قرار بگيرند؟ مي توان اين طور ادعا کرد که بخش مهمي از تلاش هاي فکري و |ژوهش هاي فلسفي انسان در فلسفه ي سياسي وعلوم اجتماعي معطوف به پاسخ دادن به اين سوال ها بوده است.اين مسئله همچنين وقتي بيشتر اهميت پيدا مي کند که ببينيم در جهان پساهگلي بخش عمده اي از فيلسوفان سياسي در تبيين چرايي وجود سلطه به عنوان مسئله ي اساسي در فلسفه ي سياسي بر مبناي رابطه ي خود وديگري کوشيده اند.
شاید بپسندید
