سگ سفید

قتي اسم رومن گاري به گوشم مي‌خورد، اول چيزي که تصور مي‌کنم، کتاب سگ سفيد او است. خيلي‌ها اين نويسنده? ليتوانيايي-فرانسوي را با خداحافظ گري کوپر مي‌شناسند، اما من، با سگ سفيد به آقاي گاري ارادت پيدا کردم. سگ سفيد، روايتي مستندگونه از آمريکاي بعدِ از مرگِ مارتين لوتر کينگ است. زماني که رومن گاريِ نويسنده، به عنوانِ کاردار فرهنگي يا چيزي شبيه به اين، از طرف کشورش فرانسه، عازم ايالات متحده مي‌شود. فضاي ملتهب آمريکاي آن سال‌ها، مايه‌هاي داستاني کم ندارد. خب، وقتي کسي مثل رومن گاري توي همچين فضايي باشد، جز «نوشتن» انتظاري از او نمي‌رود. رومن گاري در سگ سفيد، داستانِ خالص نمي‌نويسد. او در حقيقت، راويِ اتفاقاتِ روزمره? زندگي‌اش در آمريکا است. داستانِ محوري، مربوط به سگي است که خويِ سياه‌ستيزي دارد و به هر سياهي حمله مي‌کند. اين خو، برآمده از تربيتي‌ست که سفيد پوستان بر آن سگ اعمال کرده‌اند. حدس مي‌زنيد چنين سگي، در آتشِ خشم‌ و نفرت‌هاي ميانِ سياهان و سفيدپوستان آمريکا، چه سرانجامي دارد؟ آن هم در شرايطي که اغلب سياه‌پوستان، آرزوي نبرد و پيروزي را در سر دارند و در آمريکا، آرزوهاي‌شان را پرواز مي‌دهند! اين گره? دوست‌داشتنيِ کتابِ سگ سفيد است. کتابي که نه رمانِ خالص است و نه مستندِ خالص.