فنون شعر و کالبدهای پولادین آن

مهدي حميدي شيرازي، سال 1293 در شيراز به دنيا آمد، پدرش سيد محمد حسين ثقه الاسلام شيرازي، شاعر، بازرگان و نماينده دره اول مجلس شوراي ملي بود. مهدي دوران دبيرستان را در شيراز گذراند و ليسانس خود را در رشته ادبيات از دانشگاه تهران اخذ کرد و سپس به استخدام آموزش و پرورش درآمد و شغل معلمي را برگزيد. اولين مجموعه شعرش را در سال 1321 با عنوان «از ياد رفته» منتشر کرد که تماما در قالب غزل بود. حميدي شاعري بود که در جبهه مخالف نيما يوشيج و نوگرايان ايستاد و در پايان سال 1321 دومين دفتر شعرش را به نام «عصيان» به دست چاپ سپرد. در دوران معلمي عاشق يکي از دانش آموزان خود شد و غزل معروف «گر تو شاه دختراني من خداي شاعرانم» را سرود که نام حميدي را بر سر زبان ها انداخت و همين شعر بود که شاملو، آن را دستمايه دفاع از نيما و جريان شعر نو قرار داده و او را به سخره گرفت. حميدي در سال 1324 قصيده «مصاحبه با نيما پيشواي نوپردازان» را منتشر کرد که در جبهه شاعران کلاسيک و مخالفان نيما او را در صف اول قرار داد. حميدي بعد از شهريور 20 با قصايد حماسي وار پيرامون شرايط نابسامان سياسي و اجتماعي ايران و در حمله به اشغالگران بيگانه و جدايي خواهان آذربايجان، مورد توجه خاص و عام واقع و به او لقب «شاعر ملي» داده شد. حميدي دکتراي زبان و ادبيات فارسي را در سال 1325 از دانشگاه تهران گرفت. دکتر حميدي در تيرماه سال 1365 چشم از جهان فرو بست و در حافظيه شيراز به خاک سپرده شد.