قلب ستاره

اي کاش نمي ديدمت؟ اي کاش نمي خواستمت؟ اي باران ببار و تن خسته مرا آرامش ببخش! از من مترس! از من دور مشو! چرا که ترس از دوريت مرا به خاک کشيد مني که بر افلاک مي تازيدم و ستاره اي بودم... اما چه شد که قلب به خاکي دادم... ولي هرچه بود پذيرفتم پس تو نيز مرا بپذير قلب ستاره اي را از افلاک بپذير!