منظومه‌های کهن عاشقانه (از آغاز تا قرن ششم)

نوع غنايي کهن‌ترين شکل شعر است که سروده شده و بي‌گمان، اولين بشري که پيرامون شعر و سخن آهنگين لب به سخن گشوده است و آن را با کلام دلپذير همراه داشته، در پي بروز احساسات و عواطف دروني خود بوده و قطعه شعري که بر زبان جاري ساخته، از نوع شعر غنايي بوده است. لذت‌ها و شادي‌هاي شاعر و يأس و نااميدي از دست نيافتن به آرزوها و دنياي آرماني تمام انديشه‌هايي است که فحواي شعر غنايي را مي‌سازد. آنچه که عناصر اصلي يک کلام آهنگين را فراهم مي‌آورد عبارت است از: زبان، موسيقي و تصوير همين کاربرد موسيقي در نظام واژه‌ها توسط شاعر که در نهايت به خلق شعر و کلام تأثيرگذار مي‌انجامد براي شنونده مايه شگفتي و لذت است. در اين پژوهش مضامين ادب غنايي نظير: واژة غنا، شعر و ادب غنايي، محتوا و درون‌مايه‌ها، ويژگي‌ها و عناصر، قالب‌ها و انواع شعر غنايي در ادب فارسي و اروپا مورد توجه قرار گرفته است و در نهايت به سير تحول انواع غنايي تا رسيدن به مرحلة پختگي و کمال و روند تکاملي ادبيات غنايي در ايران پرداخته شده است.