آنجا که خانه‌ام نیست

انتشارات سوره­مهر منتشر کرد: مرداد ماه بود. بابا و ننه و فاطمه- خواهر شير خواره­ام- توي تنها اتاقي که دستمان بود مي­خوابيدند، و من و احمد، ته حياط؛ آن­جا که تاقنماهاي پوشيده از شاخه­هاي درختان انگور تمام مي­شد. شب خنک و پر ستاره­اي بود. از ماه، تنها هلال باريک و کم­نوري ديده مي­شد. نورش آن­قدر نبود که بتواند ستاره­ها را محو کند. مرتب از اين دنده به آن دنده مي­غلتيدم. از اين­که مي­ديدم احمد آن­قدر آرام و بي­خيال خوابيده است، راستش حسودي­ام مي­شد. هم حسودي­ام مي­شد و هم لجم مي­گرفت. آخر آدم و آن­قدر بي­خيال! حادثه­اي به آن بزرگي در پيش بود؛ و او، درست مثل شب­هاي قبل که هيچ خبري نبود، آرام و راحت خوابيده بود؛ و صداي نفس­هاي آرام کشيده­اش، تمام سوسک­ها و شب­پره­ها را خواب مي­کرد. اول شب به احمد گفته بودم:«صبح، وقتي که هوا روشن شد- سر ساعت چهار و نيم- از خانه فرار مي­کنيم.» فروشگاه اينترنتي 30بوک