چهار و چند نمایشنامه دیگر

ساموئل بارکلي بکت(1906-1989)،داستان نويس ،نمايش نامه نويس،کارگردان تئاتر و شاعر پيشروي ايرلندي،به روايتي جزو آخرين مدرنيست ها ودر چشم اندازي ديگر،به ويژه به دليل تاثيري که بر نويسندگان بعد از خود گذاشته،از نخستين پست مدرنيست ها به شمار مي آيد.او که به هردو زبان فرانسه و انگليسي مي نوشت،هرچه جلوتر مي رفت،به ميني ماليسم علاقه ي بيشتري نشان مي داد.بکت يکي از نويسندگان کليدي تئاتر معروف به آبزورد بود و به گواهي آثارش نگاهي ياس آور و تراژي کميک به فرهنگ بشري داشت.او که در نوشته هايش فرم هاي تازه اي را براي رمان و نمايشنامه خلق کرده و موقعيتي را آفريده که در آن انسان مدرن با بي چيزي اش تعالي مي يابد،در سال1969 به عنوان برنده ي جايزه نوبل ادبيات معرفي شد. در اين کتاب چهار نمايش نامه ي تلويزيوني از بکت آمده که هر چهار را خود،بلافاصله يا با فاصله ي زماني يکي دوسال،کارگرداني کرده است. «چهار»(1980،اجرا1981)،«سه نوازس شبح»(1975،اجرا1977)،«...مگر ابرهاي...»(1976،اجرا1977)و«شب و روياها»(1982،اجرا1982)بخش هايي از زباني هستند که ژيل دولوز،فيلسوف پر آوازه ي معاصر فرانسوي،آن را در مقاله ي بسيار مهم«فرسودگي»-که حدود يک دوم متن کتاب حاضر را به خود اختصاص داده-«زبان تصوير و فضاها»مي نامد، زباني که «مي تواند کلمات و صداها را در تصوير ها گرد هم آورد،البته بنا بر يک ترکيب ويژه...اين زبان در رمان متولد مي شود و با عبور از ميان تئاتر،راز تدوينش را در تلويزيون مي يابد،صدايي از پيش ضبط شده براي تصويري که هربار در حال شکل گيري است،در اين جاست که ويژگي اثر ادبي تلويزيوني به وجود مي آيد...»