ننه تنها

توي اتوبوس نشسته ام، بيرون را نگاه مي کنم. همه جا شلوغه، داخل اتوبوس مردم مثل گوشتهاي توي قصابي آويزانند و با هر ترمز به جلو و عقب مي روند، سعي مي کنند رو هم نيافتند. بيرون از اتوبوس ماشينها همه ايستاده اند و کالفه بوق مي زنند و به هم بد و بيراه مي گن. بچه را از روي زانوهايم، روي سينه ام مي گذارم. اتوبوس مي ايستد، و سعي مي کنم از بين آن همه آدم پياده بشوم. دل و روده ام به دهانم مي آيد، و بالاخره پياده مي شوم. حرفهاي مادرم تو گوشم مي پيچد: دخترم وقتي آنها مي گن برو، چرا بايد اين همه خواري رو تحمل کني و بموني؟ خاله و مادرم دوره ام کرده بودند، يکي اين مي گفت يکي اون: اين زندگي نيست که تو داري، بدي ما آدمها اينه که فکر مي کنيم، آرام، آرام، مردن، بهتر از يک دفعه مردنه.