تخفیف های شگفت انگیز
مجله 30بوک
نظر خود را برای ما ثبت کنید
بهار آخرین استاد شعر کلاسیک فارسی است. شاعری از تبار بزرگان که، به ویژه، در قصیده سرایی، ادامه دهنده راه استادانی چون رودکی و عنصری و فرخی و ناصرخسرو و سنایی و انوری به شمار می آید؛ اما در عین حال نسبت به گرایش های شعر نو عنادی ندارد و خود نیز در زمینه شعر نو معتدل طبع آزمایی کرده است. بهار در زندگی اش همواره آزادیخواه و ایران دوست باقی ماند اما، با هوشیاری و مهارتی که می توان آن را نوعی هنر صیانت نفس نامید، از تصفیه های خونین نظام رضاشاهی جان به در برد. او که طرفدار رنجبران و فقرا بود، در عین حال در زندگی سیاسی همواره به جناح قوام السلطنه وفادار ماند، که مظهری از اشرافیت کشور شمرده می شد. بهار البته ادیب و هنرمندی پرورده انقلاب مشروطیت و فرهنگ مردم گرای آن بود، اما در مقایسه با سه شاعر برگزیده همین انقلاب عاقبت بهتری داشت؛ عارف قزوینی سالهای آخر عمر خود را در تبعید و فقر سپری کرد؛ میرزاده عشقی با گلوله مزدوران نظمیه ترور شد و فرخی یزدی در زندان دیکتاتور سربه نیست گردید و حتی گورش نیز شناخته نیست. بهار که جنم و منش آنها را داشت، پس از دوبار به زندان افتادن توانست زنده بماند، در اواخر سلطنت رضاشاه شغل دانشگاهی و فرهنگستانی بگیرد و در زمان سلطنت محمدرضا شاه در کابینه قوام السلطنه وزیر فرهنگ شود. با همه این احوال نمی توان حضور مستمر بهار را از مقوله سازش و تسلیم دانست؛ چرا که، با توجه به حجم آثار باارزشی که چه در زمینه شعر و چه در عرصه تحقیقات ادبی پدید آورده است، میتوان گفت که زندگی بهار خود پدیده ای است شایسته بررسی: به عنوان یک ادیب و یک مرد سیاسی.
نشر طرح نو
