سفرنامه ناصرخسرو قبادیانی

انتشارات اساطیر منتشر کرد:
حکیم ناصرخسرو که در ابتدای سفرنامه اسم خود را ابومعین [الدین] ناصر بن خسرو القبادیانی المروزی می‌نویسد یکی از پیشروان ادبیات فارسی و از جملهٔ متکلمین و شعرای متقدم ایران است که شخص و آثار او به غایت شایان دقت و تتبع می‌باشد. ایشان یکی از بزرگترین مفاخر ایرانیان و در عداد حکما و شعرای درجه اول دورهٔ بعد از تسلط اعراب به ایران می‌باشد.
این کتاب گزارشی از یک سفر هفت ساله است. این سفر در ششم جمادی الثانی سال 437قمری از مرو آغاز شد و در جمادی الثانی سال 444 قمری با بازگشت به بلخ پایان پذیرفت.
سفرنامه بطور بسیار ساده و بی آلایشی نوشته شده و از نقطهٔ نظر ادبی موقعیت خیلی ممتاز و بلندی را دارد و با وجود اینکه خود در عداد اولین کتاب‌هایی است که پس از استیلای عرب به ایران در زبان فارسی نوشته شده و با وصف مغایرت لهجهٔ آن زمان با لهجهٔ امروزی فارسی از حیث ترکیب الفاظ و تلفیق عبارات و نسج جمل طرز نگارش آن به قدری دلچسب و شیرین است که خوانندگان امروزی را از مطالعهٔ آن اصلا غرابتی احساس نمی‌شود و بارزترین صفتی که سفرنامه و بالجمله سایر آثار ناصرخسرو را امتیاز مخصوص داده و آنها را از مصنفات دیگر نویسندگان آن عهد جدا می‌کند این است که ایشان الفاظ عربی را به قدری کم در نوشته‌های خود به کار برده است که حتی نویسندگان دورهٔ حاضر را نیز شاید کمتر میسر تواند شد. این کتاب شامل روشنایی‌نامه و سعادت‌نامه نیز می‌باشد. آنچه از متن روشنایی‌نامه مستفاد می‌شود، ناصرخسرو این مثنوی را در نتیجهٔ حال مکاشفه‌ای که شبی بر وی روی داده و اثر انتباهی در وی حاصل نموده است تصمیم کرده و آن را در یک هفته به نظم آورده است.
اما سعادتنامه یک مثنوی عبارت از سی باب مختصر در موعظه و نصیحت و تهذیب اخلاق است ولی از حیث متانت لفظ و معنی فرق زیاد با مثنوی روشنایی‌نامه دارد بطوریکه شاید می‌شود گفت که تاریخ تحریر آن خیلی مقدم به روشنایی‌نامه است.
فروشگاه اینترنتی 30بوک