طربنامه

و آنگاه که واژه هاي نوراني اين طربنامه را چون ستارگان درخشان بر حرير سپيد آسمان اين دفتر مي ريختم گلي از انتشار سرخ در تاکستان قلبم روييد و معشوقم جرعه اي از زلال خروشان چشمه ي کوثر را در جامي از جنس نور، بر حجم اين احساس پاشيد و آنگاه سروشي از عالم غيب در گوش جانم ندا کرد اين براي خوشبختي تو کافي نيست؟!