بچه های سربی

هشت سالي مي شود که کبوترها نپريده اند از اين آشيانه و پرستوها کوچ را از ياد برده اند در فراموشي پلاک هاي نصف شده که دچارند به واژه هاي از ياد شده و خلاصه اند به يادت بخير کفن هاي سرخ تن پوش تازه اي ست بر بدن هاي بي جانشان در دنياي ريگ هاي مکرر طوفان سيل اشک ها را به دامن مادر مي رساند تا تر کند چند خط وصيت نامه را اينجاست که بايد گفت شين: مثل شهيد بگذاريد کنار بکشد در بهشتي که زهرا مي نامندش...