تخفیف های شگفت انگیز
مجله 30بوک
نظر خود را برای ما ثبت کنید
ژوزه مائورو ده واسکونسلوس نویسنده برزیلی اگر در سه اثر معروفش درخت زیبای من، خورشید را بیدار کنیم، روزینیا قایق من با رقت قلب به رویاپروری های زیبا و لطیف شخصیت هایش می پردازد، در بنانا براوا ضمن حفظ روح انسان دوستی مألوفش، خواننده را به دنیای دیگری می برد. او گرچه در این اثر باز هم افرادی رقیق القلب و دارای احساس ها و عواطف انسانی می آفریند، صحنه مهم رمانش محیط خشونت باری است که «جویندگان الماس» در هر زمان می توانند پدید بیاورند. برای نوشتن همین اثر بود که واسکونسلوس در حدود دو هزار کیلومتر در سر تائوی وحشی (منطقه خشک و تقریبا بی حاصل برزیل مرکزی) سفر کرد تا با جز به جز محیطی که می خواست توصیف کند آشنا شود. آنگونه که خودش می گوید وقتی در جست و جوی زندگی متفاوتی به اعماق سرتائو سفر می کند، قلبش را در پای درختی می گذارد تا با اضطراب منتظر بازگشت صاحبش بماند و خودش چون ناظری بی طرف شاهد زندگی مردانی باشد که از ترحم به خود و دیگران بی خبرند. از این رو ناگزیر از خشونت بیان شخصیت هایش- که بابت آن پیشاپیش از خواننده خود عذرخواهی می کند- الگو برمی دارد، اما در مقام توضیح می گوید که این تقلید عین، به حکم ضرورت صورت گرفته است، زیرا نرم کردن آن خیانت به واقعیت بوده است... ولی خواننده می تواند نظرداوری کند که آیا او به راستی توانسته قلبش را جا بگذارد و با خود به این سفر نبرد.
دوستان
از اولش منو یاد موش ها و آدم ها انداخت. اون شخصیت ساده دل و غول پیکر در کنار عکس اون... فراز و فرود زیاد داشت اول و آخر کتاب جذاب تر بود از میانه. نمیدونم چی ولی انگار یه چیزی تو این کتاب مشکل داشت که مثل درخت زیبای من، خورشید را بیدار کنیم و روزینیا قایق زیبای من درنیومد. ولی خب زیبایی کم نداشت☆