داستان امروز ایران (41)(بادها و برگ ها)

ادبيات روشنايي است و رهايي. داستان پيوسته خويش را از چيزي مي انبارد که زندگي است. هم وهم است و هم واقعيت... اين گونه است که داستان بخشي از زندگي مي شود و زندگي همواره قسمتي از داستان باقي مي ماند. نويسنده در اين بين کاشف جهان خودش است. شبيه ملاحي سرگردان از اين کرانه به کرانه ي ديگر سفر مي کند و شايد در پي يافتن چيزي نباشد جز کلمه ها، صداها و دنياهايي که از يکديگر عبور مي کنند تا پلي باشند به وهم «واقعيت» يا هردوشان... کتابي را از قفسه ي کتابها برمي دارم خاکش را مي گيرم و بازش مي کنم: پارک خلوت بود برگ ريزان باشکوهي به راه افتاده بود. دست در دست هم قدم مي زديم و من مي گشتم به دنبال يکي از آن نيمکت هاي چوبي. جاي دنجي يافتيم. زير بيد مجنون کنار درياچه. سرش را گذاشت روي شانه ام و ساکت ماند... کلاغ ها غاز کشيدند و چسبيدند به ابرها... ديگر وقتش رسيده بود... دستش را گرفتم و با هم از آن جماعت دور شديم... لبخند دل ربايي زد و دستم را فشار داد. گفتم: حالا ديگه مي تونيم بريم سروقت اون نيمکت چوبي خالي و با آرامش بشينيم کنار هم! فهميدي عزيزم؟!