قصر پرندگان غمگین

ناگهان احساس کرد که با همه ي اشياي خانه شان بيگانه است. پيشتر ها گلدان ها و درخت ها و رخت هاي آويخته بر طناب ها را نشانه اي زندگي و تکاپو مي ديد، ولي اينک احساس مي کرد که خودش از زندگي تهي مي شود. وقتي وارد اتاق شد، قبل از همه تابلويي توجهش را جلب کرد... تابلوي چند پرنده ي تنها که روي قفسي خالي نشسته و به افقي دور خيره شده اند... براي نخستين بار احساس کرد که پرنده ها به اين مي انديشند که آيا پرواز کنند يا به قفس برگردند. سالها بود که اين تابلو را مي ديد و آن را به عنوان بخشي ابدي از ديوار مي نگريست. تابلو طوري به ديوار چسبيده بود که در لابه لاي جريان طبيعي اشيا غرق شده و زير موج کشنده ي منظره هاي تکراري محو شده بود. يک لحظه خودش را مثل همان تابلو ديد... مثل چيزي که همواره اينجا در ميان اشيا بوده و کسي او را نديده است. خودش هم تبديل به بخشي از اشيا شده بود...