تئاتر ایران در گذر زمان (1)(جادوی صحنه)

وقتي به زندگي بازيگر بزرگي چون عزت الله انتظامي فکر مي کني، به زندگي پرتب و تاب او، به آغاز راهش در وادي هنر، به شروع «پيش پرده خواني»، به بردباري و تحمل انواع سرزنش هاي اجتماعي- که رايج مردم آن روز و نسل قبل از او بود- به قضاوت هاي بي رحمانه و بازدارنده اکثر مردمي که آن روزها براي هنر بازيگري جز ابتذال و انحراف اخلاقي معناي ديگري قائل نبودند و به هنر به چشم ديگري جز وسيله تفريح نمي نگريستند، و آن وقت نوجوان پرشوري را مي بيني که يک تنه تمام ضربت هاي سنگين و متلاشي کننده را تحمل مي کند و بالاخره قدم در راهي مي گذارد که او را به رشد و تعالي مي رساند، آن وقت احساس مي کني با انساني برخورد کرده اي که بايد بي ترديد او را جزء «استثناها» بداني. از مقدمه ي حميد سمندريان