فصل های دوزخی انتهای اتوبان 61

انتشارات نيماژ منتشر کرد: زن پلنگي را توي تهران ديده بودم.توي خيابان بود و من توي کافه نادري،قهوه ي فرانسه ميخوردم.نگاه مان که شاخ به شاخ شد،آمدم از روي صندلي بپرم و مطمئنا ميگرفتمش.اما صندلي تبهکار،دام انداخته بود و يک سوم حافظه ام را به خود گرفت چند روزي توي خيابان ها پرسه ميزدم تا اسمم يادم بيايد.اين جان آخر دنياست و زن پلنگي هم مي داند چندان هم پيش نيست. شيطانک هاي ماسکول و بختک با تجربه اش را انداخته بودم تو زير زمين،کنار مرد زير زميني و ژانوس،خداي دو چهره که علامت ما هم بودند و تو اين طور مواقع،حاميانه رفتار ميکردند. فروشگاه اينترنتي 30بوک