آئورا

معرفی کتاب آئورا اثر کارلوس فوئنتس

امتیاز در گودریدز: ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

آئورا از سایت گودریدز امتیاز ۳.۸ از ۵ را دریافت کرده است.

امتیاز در آمازون: ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

آئورا از سایت آمازون امتیاز ۴.۴ از ۵ را دریافت کرده است.

معرفی رمان آئورا:

آئورا رمانی کوتاه اثر کارلوس فوئنتس رمان‌نویس مکزیکی است که اولین‌بار در سال ۱۹۶۲ در مکزیک و به زبان اسپانیایی منتشر شد. این رمان به دلیل توصیف مضامین قابل‌توجه‌ای مانند رویا و هویت دوگانه در دستهٔ رئالیسم جادویی جای می‌گیرد و به شدت مورد توجه قرار گرفته است. این داستان به طور کامل به صورت دوم شخص روایت می‌شود و اولین ترجمهٔ انگلیسی آن در ۱۹۶۵ منتشر شد. این رمان داستان فیلیپه مونترو است؛ یک تاریخدان جوان که در خانهٔ یک بیوهٔ سالخورده، برای ویرایش خاطرات شوهر متوفی او مشغول به کار می‌شود و آنجا با خواهرزادهٔ بیوه به نام آئورا آشنا می‌شود. اشتیاق او به آئورا و کشف تدریجی رابطهٔ واقعی بین زن جوان و عمه‌اش، داستان را به سمت پایانی باورنکردنی سوق می‌دهد.

واکنش‌های جهانی به رمان آئورا:

«وقتی این داستان را تمام می‌کنید شما تجربه‌ای کامل را پشت‌سر گذاشته‌اید. داستانی ترسناک و زیبا و بسیار هولناک و ترکیبی از داستان‌های آلن پو، بودلر و ایزاک دینستن که بسیار جذاب و خواندنی است.» - نیوزویک

چرا باید رمان آئورا را بخوانیم؟

این کتاب یک کاوش جذاب و خواندنی در حافظه، هویت و قدرت اغواگر گذشته است. طرح پرپیچ‌وخمِ رمان، فضای رویایی و پایان جذابِ آن، شما را تا مدت‌ها در پسِ تأمل برانگیز لایه‌های داستان نگه می‌دارد. اگر از داستان‌های تخیلی که خطوط بین واقعیت و توهم را محو می‌کنند لذت می‌برید، خواندن کتاب آئورا را از دست ندهید.

جملات درخشانی از کتاب آئورا:

«آگهی را در روزنامه می‌خوانی. چنین فرصتی هر روز پیش نمی‌آید. می‌خوانی و باز می‌خوانی. گویی خطاب به هیچ‌کس نیست مگر تو. حتی متوجه نیستی که خاکستر سیگارت در فنجان چایی که در این کافه ارزان کثیف سفارش داده‌ای، می‌ریزد. بار دیگر می‌خوانی‌ش، «آگهی استخدام: تاریخدان جوان، جدی، با انضباط، تسلط کامل بر زبان فرانسه محاوره‌ای.» جوان، تسلط بر زبان فرانسه، کسی که مدتی درفرانسه زندگی کرده باشد، مقدم است... «چهارهزار پسو در ماه، خوراک کامل، اتاق راحت برای کار و خواب.» تنها جای نام تو خالی است. این آگهی می‌بایست دو کلمه دیگر هم می‌داشت، دو کلمه با حروف سیاه بزرگ: فلیپه مونترو. مورد نیاز است، فلیپه مونترو، بورسیه سابق در سوربون، تاریخدانی انباشته از اطلاعات بی‌ثمر، خوکرده به کندوکاو در لابلای اسناد زردشده، آموزگار نیمه‌وقت مدارس خصوصی، نهصد پسو در ماه. اما اگر چنین آگهیی می‌دیدی بدگمان می‌شدی و آن را شوخی می‌گرفتی. «نشانی، دونسلس ۸۱۵». شماره تلفنی در کار نیست، شخصا مراجعه کنید. انعامی روی میز می‌گذاری، کیفت را برمی‌داری، برمی‌خیزی. در این فکری که شاید تاریخدان جوان دیگری، درست با موقعیت تو، همین آگهی را دیده، بر تو پیشی جسته و هم‌اکنون این شغل را به‌دست آورده است. به‌ سمت چهارراه می‌روی و می‌کوشی این فکر را فراموش کنی. ایستاده به انتظار اتوبوس، تاریخ‌هایی را مرور می‌‌کنی که باید حاضر و آماده بر نوک زبانت باشد تا شاگردان خواب‌آلودت احترامت را نگه دارند.»

«همان شب آن کاغذهای زردرنگ را که با جوهری خردلی‌رنگ نوشته شده می‌خوانی. بر برخی‌شان سوراخ‌هایی است برجامانده از جرقه سیگاری افتاده از سر بی‌دقتی، برخی دیگر آغشته به لکه‌هایی برجامانده از مگس‌ها. زبان فرانسه ژنرال یورنته درخور ستایش های همسرش نیست. با خود می‌گویی می‌توانی تا حد زیادی سبک او را اصلاح کنی و روایت‌های پریشان از رویدادهای گذشته را انسجام بخشی: کودکی او در مزرعه‌ای در اواخاکا، تحصیلات نظامی‌اش در فرانسه، دوستی‌ای با دوک دو مورنی و نزدیکان ناپلئون سوم، بازگشتش به مکزیک در شمار فرماندهان ماکسیمیلین، جشن‌ها و ضیافت‌های سلطنتی، نبردها، شکست سال ۱۸۶۷، تبعید به فرانسه. در این‌ها چیزی نیست که پیش از این گفته نشده باشد. لباست را که درمی‌آری به تصورات نادرست پیرزن و ارزشی که بر این خاطرات می‌نهد فکر می‌کنی. لبخند بر لب به بستر می‌روی و به چهارهزار پسو می‌اندیشی. خوابی آرام داری تا آن‌که سیلان نور در ساعت شش صبح بیدارت می‌کند. این سقف شیشه‌ای پرده‌ای ندارد. سر به زیر بالش می‌کنی و می‌کوشی باز به خواب روی. ده دقیقه بعد منصرف می‌شوی، برمی‌خیزی و به حمام می‌روی و در آن‌جا لوازم خود را می‌بینی که مرتب بر روی میزی چیده شده و لباس‌های معدودت در گنجه آویخته است. تراشیدن ریشت را تازه تمام کرده‌ای که جیغ‌های دردناک و نومیدواری سکوت صبحگاهی را می‌شکند. می‌خواهی بدانی این صدا از کجا می‌آید: در راهرو را باز می‌کنی اما از آن‌جا چیزی شنیده نمی‌شود، این جیغ‌ها از بالا می‌آید، از سقف شیشه‌ای.»

«به قهوه سردی که در اتاق ناهارخوری به انتظار توست، دست نمی‌زنی. ساعتی بر آن صندلی با پشتی قوس‌دار می‌نشینی، سیگار می‌کشی و به انتظار صداهایی هستی که هرگز نمی‌شنوی، تا سرانجام مطمئن می‌شوی که خانم پیر از خانه بیرون رفته و نمی‌تواند وقت کاری که در سر داری غافلگیرت بکند. یک ساعت است که کلید چمدان را در دست می‌فشاری، برمی‌خیزی و بی‌صدا از اتاق‌نشیمن به راهرو می‌روی و آن‌جا، گوش چسبانده به درِ اتاق خانم کونسوئلو، پانزده دقیقه ـ این را ساعتت نشان می‌دهد ـ‌ صبر می‌کنی. آنگاه در را آرام می‌گشایی و درنگ می‌کنی تا وقتی که می‌توانی فراتر از تار عنکبوت شمع‌ها، تختخواب خالی را که خرگوش خانم بر روی آن مشغول جویدن هویجی است، تشخیص بدهی، تختخوابی که همواره خرده‌های نان بر آن ریخته، تختخوابی که تو نرم و آرام بر آن دست می‌سایی، چنان‌که گویی در این فکری که شاید خانم پیر در چین‌ و چروک‌های ملافه پنهان شده باشد. به آن گوشه اتاق، به‌سوی چمدان می‌روی، بر دُم یکی از موش‌ها پا می‌گذاری، جیغ می‌زند و از زیر پایت می‌گریزد، جست‌زنان می‌رود تا موش‌های دیگر را خبر کند. کلید مسین را در قفل زنگ‌خورده می‌گردانی، قفل را در می‌آری، و درِ چمدان را بالا می‌بری، جیرجیر لولاهای کهنه و سفت‌شده را می‌شنوی. قسمت سوم خاطرات را برمی‌داری ـ دورش نوار قرمز بسته است ـ‌، زیر آن‌ها عکس را می‌یابی، آن عکس‌های قدیمی، شکننده با گوشه‌های برگشته.»

خلاصهٔ رمان آئورا‌:

فیلیپه مونترو شخصیت اصلی رمان آئورا و مورخ جوانی است که روزی به روزنامه نگاه می‌کند و یک آگهی شغلی می‌بیند که به‌شدت توجهٔ او را جلب می‌کند. این آگهی نشان می‌دهد که شخصی به دنبال یک فرانسوی‌زبانِ جوان و علاقه‌مند به تاریخ و قادر به انجام وظایف منشی‌گری می‌گردد که به‌عنوان یک دستیار در خانهٔ ژنرال یورنته اقامت کند و هم زمان در سازماندهی و تکمیل خاطرات به همسرش کمک کند. این موضوع مونترو را بسیار متأثر می‌کند زیرا او احساس می‌کند این شغل دقیقاً توصیف وضعیت او است و فقط نامش را در آگهی ذکر نکرده‌اند. اما مونترو برای چند روز این آگهی را نادیده می‌گیرد با این فرض که قبلاً شخصی مناسب را برای کار استخدام کرده‌اند اما هر روز به سراغ روزنامه می‌رود تا جایی که درنهایت نمی‌تواند از این آگهی اجتناب کند. او به سراغ آدرسی می‌رود که در آگهی ذکر شده و متوجه می‌شود که خانه کاملاً تاریک و در خانه باز است، گویی صاحبخانه منتظر رسیدن او بوده است. او وارد خانهٔ تاریک می‌شود و صدایی را در تاریکی می‌شنود که او را صدا می‌زند. صدا او را به طبقهٔ بالا می‌کشاند، به اتاقی که بیوهٔ پیر کونسئولو در تختش دراز کشیده و انگار منتظر او بوده است و بلافاصله شروع می‌کند به او توضیح می‌دهد که چه کاری باید انجام بدهد. در حین توضیحات خواهرزادهٔ او آئورا وارد اتاق می‌شود و مونترو محسور زیبایی خواهرزادهٔ جوان او به ویژه چشمان سبز روشنش می‌شود.

اقتباس‌ها:

بر اساس رمان آئورا فیلمی در سال ۱۹۶۶ با بازی ریچارد جانسون، روزانا شیافینو و جیان ماریا ولونته بر روی پردهٔ سینما رفت.

اگر از خواندن کتاب آئورا لذت بردید، از مطالعۀ کتاب‌های زیر نیز لذت خواهید برد:

• کتاب کنستانسیا اثر دیگری از کارلوس فوئنتس نویسندهٔ مکزیکی است. این کتاب داستان دکتر ویتنی‌هال پزشک چیره‌دست آمریکایی به همراه همسرِ اندلسی‌اش کنستانسیا است و در همان اول به خواننده اطلاع می‌دهد که با موسیو پلوتنیکوف در روز مرگش ملاقات کرده است؛ مرگی که اثری مخربی روی کنستانسیا می گذارد و دکتر به رابطه‌‌‌ٔ زنش و مرد روس مشکوک می‌شود.

• کتاب گربهٔ مادرم مجموع دو داستان نیمه‌بلند و اثر دیگری از کارلوس فوئنتس نویسندهٔ مکزیکی است. این کتاب داستان لتیسیا لیزاردی است که از گربهٔ مادرش متنفر است. اصرار دارد به آن بگوید «گربه‌نره» با علم به این‌که گربهٔ ماده بود. هرچند مادرش از سر محبت و علاقه نامش را «استریّتا» گذاشته بود، یعنی «ستاره‌کوچولو».

• کتاب زندانی لاس‌لوماس اثر دیگری از کارلوس فوئنتس نویسندهٔ مکزیکی است. این کتاب داستان یک وکیل زرنگ است که سربزنگاه و با استفاده از رازی که متعلق به دیگری است، یک‌شبه به ثروت هنگفتی می‌رسد. وکیل قرار است همچنان باقی زندگی‌اش را در عیش و عشرت و افزایش ثروت سپری کند که حادثه‌ای همه‌‌ٔ نقشه‌هایش را به‌هم می‌ریزد و مسیر زندگی‌اش را تغییر می‌دهد.

دربارۀ کارلوس فوئنتس‌: نویسندهٔ مکزیکی

زندگی حرفه‌ای و آثار:

در سال ۱۹۵۷ به عنوان رئیس روابط فرهنگی در دبیرخانه امور خارجه منصوب شد و سال بعد رمان «جایی که هوا روشن است» از او منتشر شد که بلافاصله او را به یک «نویسندهٔ ملی» تبدیل کرد و او توانست پُست دیپلماتیک خود را ترک کند و تمام وقت بنویسد. در سال ۱۹۵۹ در پی انقلاب کوبا به هاوانا نقل‌مکان کرد و در آنجا مقالاتی در حمایت از کاسترو نوشت. نیویورک تایمز در آگهی ترحیم خود فوئنتس را «یکی از تحسین‌برانگیزترین نویسندگان اسپانیایی زبان در جهان» نامید و عنوان کرد که او تأثیر مهمی بر رونق ادبیات آمریکای لاتین در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ داشته است. هم‌زمان روزنامهٔ گاردین او را «مشهورترین رمان‌نویس مکزیک» توصیف کرد. او افتخارات ادبی زیادی از جمله جایزهٔ «میگل دو سروانتس» و همچنین بالاترین جایزهٔ ادبی مکزیک و مدال افتخار را دریافت کرده است. او اغلب یکی از نامزدهای احتمالی جایزهٔ نوبل ادبی بود اما هرگز برندهٔ این جایزه نشد.