سرمایه (4 جلدی)

کارل هاینریش مارکس در سال 1818 به دنیا آمد و در سال 1883 از دنیا رفت. او فیلسوف، اقتصاددان، مورخ، جامعه‌شناس، نظریه‌پرداز سیاسی، روزنامه‌نگار، منتقد اقتصاد سیاسی و انقلابی و سوسیالیست آلمانی  بود. معروف‌ترین اثرش مقالۀ 1848 (مانیفست کمونیست) و کتاب چهار جلدی سرمایه؛ نقد اقتصاد سیاسی بود که بین سال‌های 1867 تا 1883 منتشر شدند. اندیشۀ سیاسی و فلسفی مارکس تأثیر زیادی بر روشنفکران اقتصادی و سیاسی داشت. مارکس در تریر‌ِ آلمان به دنیا آمد. حقوق و فلسفه را در دانشگاه‌های بُن و برلین خواند. او در سال 1843 با جنی فون وستفالن، منتقد تئاتر و فعال سیاسی آلمانی ازدواج کرد. به‌خاطر انتشار آثار و مقاله‌های سیاسی مارکس بی‌وطن شد و برای چندین دهه با همسر و فرزندانش در لندن و در تبعید زندگی کرد و در آن‌جا با همکاری فیلسوف آلمانی فریدریش اِنگلس به توسعۀ اندیشه‌اش ادامه داد. مارکس با به کارگیری رویکردی انتقادی معروف به ماتریالیسم تاریخی، پیش‌بینی کرد که سرمایه‌داری مانند نظام‌های اجتماعی-اقتصادی پیشین، تنش‌های درونی ایجاد می‌کند و این تنش‌ها منجر به خود ویرانگری آن و جایگزینی سیستم جدیدی معروف به شیوۀ تولید سوسیالیستی می‌شود. از نظر مارکس، تضادهای طبقاتی تحت سرمایه‌داری -تا حدی به دلیل بی‌ثباتی و ماهیت بحران‌زا منجر به توسعۀ آگاهی طبقاتی طبقۀ کارگر می‌شود و در نهایت آن‌ها قدرت سیاسی را تسخیر می‌کنند و همین باعث استقرار جامعۀ بی‌طبقه و کمونیستی می‌شود. استدلال مارکس این است که طبقۀ کارگر باید اقدام انقلابی پرولتاریای سازمان‌یافته برای سرنگونی سرمایه‌داری و ایجاد رهایی اجتماعی-اقتصادی انجام دهد. مارکس یکی از تأثیرگذارترین شخصیت‌های تاریخ بشر است و آثارش هم مورد تحسین و هم مورد انتقاد قرار گرفته است. آثار اقتصادی‌اش، پایۀ برخی از نظریه‌های رایج در مورد کار و سرمایه شد. بسیاری از روشنفکران، اتحادیه‌های کارگری، هنرمندان و احزاب سیاسی در سراسر جهان تحت تأثیر آثار مارکس قرار گرفته‌اند و اغلب ایده‌های او را اصلاح کردند یا تطبیق دادند. مارکس را یکی از بنیان‌گذاران اصلی علوم اجتماعی مدرن می‌دانند.

ایرج اسکندری در سال 1286 در تهران به دنیا آمد و در سال 1364 در برلین شرقی درگذشت. او دبیر اولِ حزب تودهٔ ایران بود و از بنیان‌گذاران این حزب به‌شمار می‌رود. او نمایندهٔ دوره چهاردهم مجلس شورای ملی، وزیر پیشه و هنر در کابینهٔ قوام‌السلطنه نیز بود. اسکندری در 18 سالگی تحصیل در مدرسهٔ علوم سیاسی را تمام کرد و برای ادامهٔ تحصیل به فرانسه رفت و درآن‌جا به تحصیل در رشتهٔ حقوق مشغول شد. در همین دوران آشنایی‌اش با دانشجویی بلغاری باعث شد او به مارکسیسم علاقه‌مند شود. در سال 1310 به ایران بازگشت و معاون دادستان کل کشور شد. او با همکاری دکتر تقی ارانی «مجلهٔ دنیا» را تأسیس کرد و نوشتن مقالات اقتصادی این مجله را برعهده گرفت. او در سال 1317 به ‌عنوان یکی ازاعضای گروه 53 نفر دستگیر و به‌زندان افتاد و زمانی که رضاشاه سقوط کرد آزاد شد. پس از آزادی بود که تصمیم گرفت حزب توده را تأسیس کند.