مسخ

فرانتس کافکا در ژانویه 1883  شهر پراگ در جمهوری چک امروزی به دنیا آمد. از او بیشتر به‌عنوان نویسنده رمان‌ها و داستان‌های کوتاهی مانند مسخ و محاکمه یاد می‌شود. خانواده‌اش از طبقه متوسط بودند و شش برادر و خواهر داشت. برادران بزرگ‌ترش در دروان نوزادی و سه خواهرش در نهایت در جریان هولوکاست مردند. والدین او برای حمایت از فرزندانشان سخت‌کار می‌کردند و کافکا شدیداً تحت‌تأثیر رفتارهای خودکامه پدرش در این دوره بود. در اواخر دهه 1880 و اویل دهه 1890 او در یک مدرسه آلمانی درس خواند در نتیجه هم به زبان آلمانی و هم به زبان چکی، می‌نوشت و صحبت می‌کرد. در دانشگاه ابتدا شیمی خواند ولی بعد به حقوق روی آورد. در طول دوره تحصیلش با ماکس برود (نویسنده، آهنگ‌ساز و روزنامه‌نگار معروف آلمانی) آشنا شد. افکار و عقاید هر دویشان بسیار بر روی دیگری اثر گذاشت. کافکا در ژانویه 1906 با مدرک دکترای حقوق فارغ‌التحصیل شد. او پس از فارغ‌التحصیلی در یک شرکت بیمه استخدام شد و تقریباً یک سال آنجا شاغل بود. در همین دوره از زندگی‌اش بود که نویسندگی برایش اهمیت فوق‌العاده‌ای پیدا کرد. او از کار شرکت بیمه بیزار بود در نتیجه شغل‌های متفاوتی امتحان کرد.

کافکا چندین بار نامزد کرد اما هرگز ازدواج نکرد. یکی از مهم‌ترین زنان زندگی او فلیس بائر بود که دومرتبه با او نامزد شد. در همین دوره، یعنی حدود سال 1912 بود که او کتاب داستان محاکمه را نوشت. همین دوران بود که رمان مسخ و رمان ناتمام آمریکا (یا آن‌طور که خود او در اوایل می‌خواندش، «مردی که ناپدید شد») را نوشت. در طول دوران نویسندگی‌اش، اکثر آثارش (به جز برخی نامه‌هایش)، به زبان آلمانی نوشته شده بود. کافکا به دلیل شرایط زندگی‌اش از نظر روحی شرایط ناامن فلج‌کننده‌ای درباره همه چیز زندگی‌اش داشت، از بدنش گرفته تا داستان‌هایش. به همین دلیل بیشتر داستان‌های او بعد از مرگش منتشر شدند. آثار او بعد از انتشار به‌سرعت به نقاط عطف ادبیات قرن 20 تبدیل شدند. تاکید او بر پوچی هستی، دل‌زدگی از زندگی مدرن و ظلم و درک‌ناپذیری قدرت استبدادی به‌شدت در میان مردم کتاب‌خوانی که تازه از جنگ جهانی اول جان سالم به در برده بودند، بازتاب داشت. امروز از لغت کافکا برای نشان‌دادن بی‌معنای، نحوست و پیچیدگی استفاده می‌کنند و همین ماجرا شهرت کافکا را زنده نگه داشته است.

صادق هدایت متولد ۲۸ بهمن ۱۲۸۱ و درگذشته ۱۹ فروردین ۱۳۳۰، نویسنده ایرانی است که فنون مدرنیستی را وارد ادبیات داستانی فارسی کرد. او یکی از بزرگ‌ترین و نامدارترین نویسندگان ایرانی است. هدایت در خانواده‌ای سرشناس و اشرافی چشم به جهان گشود. او در تهران، بلژیک و فرانسه تحصیل کرد. خدایت بعد از ارتباط با شخصیت‌های برجسته روشنفکر اروپایی، تحصیل در رشته‌های مختلف، همه چیز را به‌قصد تحصیل در رشته ادبیات رها کرد. او به‌شدت جذب آثار ادگار آلن‌پو، گی دو موپاسان، راینر ماریا ریلکه،فرانتس کافکا، آنتون چخوف و فئودور داستایوفسکی بود و آثاری از آنها را به فارسی برگردانده است. او بعدها به ایران برگشت و در سال 1339 دو کتاب منتشر کرد. مجموعه داستان کوتاه زنده‌به‌گور و نمایشنامه پروین دختر ساسان. بعد از آن نیز سایه مغول و سه قطره خون را منتشر کرد. 

هدایت شخصیت مرکزی محافل روشنفکری تهران و عضو اصلی گروه ربعه بود. او در آن زمان به ادبیات فولکلور و عامیانه ایران علاقه بسیاری نشان داد و حاصل این علاقه دو کتاب اوسانه و نیرنگستان بود. او توانست به کمک این آثار عبارت‌های عامیانه نثر فارسی را زنده نگه دارد و زبان فارسی را غنی‌تر سازد. او از همان زمان تا به امروز الهام‌بخش نویسندگان و مترجمان بسیاری بوده است.

هدایت در زمان خودش شخصیت درک نشده‌ای داشت. مثلاً او از اولین کسانی بود که در ایران رسماً گیاهخوار شد و تا سال‌ها به این کار ادامه داد. او در سال 1315 به هند رفت و آنجا مشغول به فراگیری و تحصیلات غیررسمی شد. از جمله چیزهایی که او در آن زمان آموخت، زبان پهلوی بود که تأثیر بسیار زیادی بر باقی آثارش گذاشت. او در سال 1329 کتاب مسخ را به فارسی برگرداند. او بعدها تحت‌تأثیر مشکلات فراوان اجتماعی، سیاسی و شخصیتی دچار مشکلات فراوان شد. از جمله مشکلاتی که او درگیرش بود یاس و ناامیدی مفرط از شرایط زندگی بود. مشکلات فراوان او را به سمت خودکشی سوق دادند. سرانجام او در 19 فروردین 1330 در آپارتمان اجاره‌ای در خیابان شامپیونه پاریس، با گاز خودکشی کرد و تبدیل به اولین نویسنده و ادیب ایرانی شد که خودکشی کرده است.