آب نبات چوبی آویزان و هویج های سرگردان

انتشارات هوپا منتشر کرد: نه اينکه عليرضا دلِ خوشي از مدرسه داشته باشد، نه. آنجا هم همين‌طور بود. بچه‌ها براي خنده کله‌ي عليرضاي کوچولو را توي تراش مي‌کردند يا او را به آدامس مي‌چسباندند و از زير ميز آويزانش مي‌کردند. خانم معلم هم که اصلاً عليرضا را نمي‌ديد. يک عينک ته‌استکاني گنده هم مي‌زد، ولي باز عليرضا را نمي‌ديد، اما عليرضا اصرار داشت که آدم است. درست مثل يک هويج بود که از رنگش، از درازي‌اش و از کله‌ي سبزش پيداست که هويج است و خودش هم همه‌جا مي‌گويد: «من هويجم!» توي شيرين‌پلو باشد يا عدس‌پلو، توي آب‌ميوه‌گيري باشد يا خوراک مرغ، همه‌جا مي‌گويد: «من هويجم! من هويجم!» عليرضا مثل يک هويج اصرار داشت بگويد که من آدمم! فروشگاه اينترنتي 30بوک